شناسایی آسیب‌های مؤسسه‌های مشاوره شغلی و کاریابی: یک پژوهش کیفی

هدف پژوهش حاضر مطالعه و شناسایی آسیب‌های مؤسسه‌های مشاوره شغلی و کاریابی به روش پژوهش کیفی و نظریۀ زمینه‌ای بود. جامعۀ این پژوهش کلیۀ مدیران مؤسسات مشاوره شغلی و کاریابی داخلی و خارجی (62 مؤسسه داخلی و 6 مؤسسه خارجی) و کارجویان مراجعه‌کننده به این مؤسسات در استان اصفهان بود. 14 مدیر (10 مرد و 4 زن) و 9 کارجو (6 مرد و 3 زن) به روش نمونه‌گیری داوطلبانه و از طریق مصاحبه انتخاب گردیدند. داده‌ها به روش تحلیل موضوعی کدگذاری و تفسیر شدند. از نتایج بررسی آسیب‌ها به روش مصاحبه عمیق در نمونۀ مدیران چهار آسیب سیستم‌های ضعیف، محدودیت‌ها، گسستگی و نقص عملکرد و در نمونۀ کارجویان دو آسیب نقص عملکرد و سیستم‌های ضعیف به‌دست آمد، و بررسی به روش مشاهده و تحلیل عملکرد مؤسسات نشان داد که مهم‌ترین آسیب مؤسسات عبارت‌اند از: عدم توجه به مشاوره شغلی، تحلیل مشاغل، سنجش افراد، ناآشنایی با خودشناسی و عدم تشکیل پرونده روان‌شناختی، عدم حضور متخصص مشاوره شغلی در هیئت مرکزی، عدم استفاده از نیروی متخصص مشاوره شغلی، تبدیل‌شدن مؤسسات به بنگاه‌های کاریابی، ناآشنایی مؤسسات مشاوره شغلی و کاریابی به مدل‌های مشاوره‌ای و برنامه‌های ایجاد شغل. در نتیجه با توجه به آسیب‌های ذکر شده توسط مدیران و کارجوها، ضروری است که هر مؤسسۀ مشاوره شغلی و کاریابی از یک مشاور شغلی با مدرک کارشناسی ارشد مشاورۀ شغلی به‌منظور ارائۀ خدمات مشاوره شغلی استفاده نماید.